Bekende NH'er: 'Mijn huis heft zichzelf betaald'

Een witte villa aan het water. Rondom tuin, overal groen. Haar stoere rode Alfa Romeo staat te glimmen op het pad, haar herdershond vermaakt zich op het grasveld. Binnen zit Loes den Hollander in de woonkamer achter haar toetsenbord. Ze werkt aan haar dertigste boek, opnieuw een spannende thriller. Als ze haar schrijfwerk onderbreekt, vertelt ze haar eigen verhaal, te beginnen met: geboren in Nijmegen en later naar Amsterdam verhuisd. “Ik werkte bij de spoorwegen achter het loket, ik had een baan als receptioniste en als telefoniste. Later maakte ik de overstap naar de zorg. Dat vond ik heel boeiend werk. Eerst zat ik in de geestelijke gezondheidszorg, later kreeg ik leidinggevende functies bij verpleeg- en verzorgingshuizen.”

KAPITAAL
‍In Haarlem kocht ze in 1975 haar eerste huis. “Het kostte 65.000 gulden. Een kapitaal in die tijd. Maar ik heb er geen moment spijt van gehad, want dankzij die eerste aankoop kon ik later met mijn man een groter huis kopen. En later een nóg iets ruimere stek, ook in de omgeving.” “We dachten ons droomhuis gevonden te hebben, maar de regio Haarlem werd steeds drukker. Door de week stond je in de file naar je werk, op zaterdag was het zoeken naar een parkeerplek bij het winkelcentrum. Nérgens was het rustig. Mijn man speelde graag piano, maar dat was te lawaaiig voor de buren. Als klap op de vuurpijl begonnen ze tegenover ons te bouwen: nóg meer drukte. Toen wisten we dat het tijd was om te vertrekken. Het was 2001 en we wilden vrijstaand wonen, met veel ruimte om het huis.”

VERLIEFD
‍Maar de grote vraag was: waar? “Op vrije dagen hebben we uren in de auto gezeten, op zoek naar een geschikt huis. Al gauw bleek dat een huis van onze dromen in de regio Haarlem en Amsterdam onbetaalbaar was. Dus trokken we een steeds grotere cirkel en zo kwamen we uiteindelijk in de buurt van Schagen terecht. Tot we op een dag dit huis tegenkwamen, in Wieringerwaard. Zodra ik het zag, was ik verliefd. De plek, de stijl en de sfeer waren precies wat we zochten. En deze regio is betaalbaar – zeker als je daarbij een huis in de buurt van Haarlem kunt verkopen.” Het huis in Wieringerwaard deed vroeger dienst als boekwinkel. De winkelier woonde bij zijn zaak. “De voormalige winkelruimte werd de muziekkamer van mijn man. Daar kon hij piano spelen en daar kwamen zijn gitarenverzameling en al zijn platen. Mijn bureau kwam in de eetkamer; daar kon ik lekker rustig schrijven.”

PARKET
‍Hun nieuwe woning vroeg om een opknapbeurt, vertelt Loes den Hollander. De boel moest geschilderd en geïsoleerd worden. Er kwamen nieuwe kozijnen en er moest een nieuwe keuken in. “Ook wilden we graag parket op de hele benedenverdieping laten leggen. Zo’n houten vloer past bij de sfeer van het huis.” Al die aanpassingen vergden nogal wat geld. “We hadden het geluk dat ik in die tijd een uitgever vond; die moedigde me aan om als schrijver verder te gaan. De zorginstelling waar ik directeur was, werd gesloopt. Ik verloor mijn baan en kon direct aan mijn eerste boek beginnen. Mijn man zette me op het spoor van thrillers. ‘Als je een moord laat plegen en er een beetje seks in verwerkt, is er zeker een markt voor’, zei hij. Dus dat deed ik. En hij had gelijk.”

VERBOUWING
“Dankzij de verkoop van mijn boeken konden we de verbouwing van ons huis betalen. Wat was ik trots toen het stap voor stap steeds meer het karakter en de stijl kreeg die we in gedachten hadden. Ik weet nog dat mijn man mij op zo’n geluksmoment influisterde dat ik dat droomhuis toch echt zelf bij elkaar geschreven had. Dat was waar. Maar eigenlijk heeft het huis zichzelf betaald. Want door de rust en de sfeer van deze plek kon ik hier zo heerlijk schrijven.”

MANTELZORGER
‍Het huis bood ook ongekende mogelijkheden toen haar man ziek werd. Eerst kreeg hij een hersenbloeding, later volgde een hartaanval. Loes werd zijn mantelzorger. “We hadden onze slaapkamer boven; dat was niet handig met een patiënt in huis. Daarom hebben we de schuur bij het huis getrokken, zodat we daar een slaapkamer konden laten maken. De badkamer was al beneden, zodat we helemaal gelijkvloers konden gaan wonen.” In 2021 overleed haar man. Nu woont ze nog altijd met haar herdershond Thora op de vertrouwde plek. “Als ik verdrietig was geworden door het gemis, was ik hier weggegaan. Maar ik vind het juist fijn om in het huis van de herinneringen te wonen, omdat die herinneringen zo goed zijn. We hebben hier samen de gelukkigste jaren van ons leven gehad.”

Denk je dat je voortaan alleen zult blijven?
‍“Dat weet ik niet. Ik kan prima alleen zijn en goed voor mezelf zorgen. Maar via een datingsite spreek ik soms af met mannen. Het lijkt me gewoon gezellig en vertrouwd om weer met iemand uit te gaan. Een keer gezellig eten. Of naar een voorstelling of een concert. Maar ik hoef niet zo nodig. Ik zoek ook geen vervanging van mijn overleden man, want die is niet te vervangen. Nee, als ik met iemand een nieuwe start maak, moet het een toevoeging zijn, geen substituut. Maar ik wacht tot de hoofdprijs voorbijkomt. En anders maar niet. Getrouwde mannen begin ik niet meer aan. Dat verlies je altijd.”

Maar het levert wel stof op voor je boeken.
‍“Zeker. Mijn nieuwe boek is gebaseerd op een verhaal dat ik bij een date hoorde. Daar voeg ik dan van alles aan toe. Of ik combineer het met andere verhalen die ik hoor. Het is heerlijk om die gedachten door je hoofd te laten dansen en dan van je af te schrijven. Maar ik ben niet meer zo ijverig als voorheen. De tijd dat ik twee boeken per jaar afleverde, is voorbij. Eentje is mooi genoeg.”

Wat maakt je verdrietig?
“Ik kan somber worden van het wereldnieuws. Het is misschien ontwijkgedrag, maar ik probeer mijn ogen te sluiten voor berichten over oorlogen, honger en klimaatproblemen. Niet omdat ik het wil ontkennen, maar omdat ik me er zo machteloos bij voel.”

Wat maakt je blij?
“Ik geniet van de tuin en van de ruimte in de Noordkop. Als ik hier rondrijd of in Schagen ga winkelen, voel ik me heel bevoorrecht dat ik hier woon. Gek is dat. Vroeger kon ik me niet voorstellen dat ik uit de grote stad weg zou gaan en nu moet ik er niet aan denken om weer in de drukke stad te wonen.”

Was het lastig om als buitenpoorter in te burgeren in het dorp?
“Helemaal niet. De mensen hier zijn altijd aardig voor me geweest. Zelf heb ik me ook altijd heel open opgesteld. Het contact met de buren is goed. Toen mijn man ziek was, hoefde ik maar een kik te geven of ze kwamen helpen. Die vanzelfsprekendheid vind ik heel fijn van deze regio. We lopen de deur niet bij elkaar plat, maar als we elkaar nodig hebben, zijn we er.”

Wat is geluk voor jou?
“Een mooi boek lezen. Een kleurig boeket bloemen in huis. Of een avondje naar het theater. Ik kan genieten van ballet en zang. Maar het grootste geluk voor mij is om in deze omgeving te wonen. Vaak ga ik even met Thora naar de kust om te wandelen. Dan word ik soms echt overvallen door een geluksgevoel van vrijheid en geborgenheid.”

‍

OVER LOES DEN HOLLANDER
Loes den Hollander (1948) uit Wieringerwaard werkte jarenlang in de gezondheidszorg. In 2006 zette ze een punt achter haar loopbaan als directeur van een zorginstelling. Kort daarna verscheen haar eerste thriller. Inmiddels schreef ze 29 boeken, die stuk voor stuk bestsellers werden. Haar dertigste thriller verschijnt komend najaar. Sinds haar partner in 2021 overleed, woont ze samen met haar herdershond Thora.