Actrice tussen polder & podium

Kijkt ze thuis uit het raam, dan overziet ze de Eilandspolder. De schoonheid van de Schermer etaleert zich als een schilderij. “De groene dijk en de kronkelige weggetjes maken het landschap hier heel sfeervol”, vertelt Bianca Krijgsman in haar woonboerderij in Grootschermer. “We kwamen hier terecht door vrienden in het dorp. Toen we bij hen op bezoek waren, realiseerden we ons hoe mooi het hier is en zijn we vanuit Amsterdam hier naartoe verhuisd.” Voor de actrice was het ongeveer thuiskomen in de rust van de polder, want ze groeide op in Oudesluis, bij Schagen. “Ik ben de jongste  van een gezin met vier meisjes. Mijn zussen heten Jessica, Erica en Katinka. Ze noemden ons de Kaatjes.” Ze woonden in een groot huis met een flinke tuin aan de Groote Sloot. “Ik had daar een heerlijke jeugd. De ruimte in en om het huis bracht ook ruimte in ons hoofd, denk ik achteraf. Want omdat er weinig te doen was, ging je vanzelf je fantasie gebruiken. Uit het niets bedachten we spelletjes en toneelstukken. Een bankje uit de tuin was genoeg om een situatie in een bakkerswinkel te spelen met blaadjes uit de heg als taartjes. Die fantasie helpt me nog altijd bij het bedenken van scènes voor voorstellingen.”

DOOR KARIN BLOEMEN NAAR DE KLEINKUNSTACADEMIE

Theater speelde een prominente rol in haar jeugd. Haar vader en moeder regisseerden allebei toneelverenigingen in de regio Schagen. “In de weekenden ging ik vaak mee naar repetities. Daar ben ik van toneel gaan houden.” Nadat ze Shirley Temple en Danny Kaye op televisie had zien dansen, dacht ze aan een carrière als ballerina en ging ze naar de balletacademie. Tot ze Karin Bloemen in een musical zag, toen wilde ze ook die kant op. “Karin liet me zien dat je als meisje uit Schagen ver kunt komen in het vak. Dus toen ik las dat ze op de kleinkunstacademie in Amsterdam had gezeten, heb ik me daar aangemeld.”

Bij die opleiding kwam ze in de klas met Plien van Bennekom, met wie ze nu al ruim dertig jaar een duo vormt. Ze braken door met de tv-serie Zaai over twee meisjes in de polder. “Dat was vooral geïnspireerd op onze eigen jeugd.” Daarna volgden voor het duo Plien en Bianca een reeks succesvolle theatervoorstellingen en speelde Bianca rollen in tv-series als 't Schaep met de 5 pooten, Gooische Vrouwen en De Luizenmoeder.

VERHUIZEN IN JE EIGEN HUIS

Na haar Amsterdamse jaren verlangde ze naar de rust van de polder. Ze werd moeder van drie kinderen, die opgroeiden in Grootschermer. Lizzy (18),  Bobby (15) en Lynn (9).  “Alle drie houden ze van theater. De oudste zit nu ook op de kleinkunstacademie. Als ik naar een première ga, willen ze altijd mee. En alle drie hebben ze al in tv series gespeeld.” Het gezin is verknocht aan hun boerderij in de Schermerpolder, vertelt ze. Niet alleen vanwege de sfeer en het karakter van hun huis, maar ook vanwege de omgeving. “De rust en de ruimte zijn geweldig. Met de auto ben je zo in Amsterdam en Alkmaar. Ook zitten we dicht bij de kust, waar bijna mijn hele familie woont. Daarom hebben we het hier erg naar ons zin.” Ze piekert er ook niet over om te verhuizen. Hooguit in haar eigen huis. “Ik vind het heerlijk om de boel af en toe opnieuw in te richten. Dan schuif ik de bank van de kamer naar de keuken en ziet alles er opeens heel anders uit. Of ik struin een beetje rond op zolder en vind daar dan een oude lamp of een vaas. Met een hip kleedje erbij, kan dat zo maar een heel andere sfeer geven.”

WAT ZIE JE ALS HET HOOGTEPUNT VAN JE CARRIÈRE?

“Ik was heel trots toen ik in 2014 in Amerika een Emmy Award won voor mijn rol in de telefilm De Nieuwe Wereld. Die erkenning voelde alsof ik een olympische medaille had gewonnen, maar het echte hoogtepunt van mijn loopbaan vind ik mijn samenwerking met Plien. Met zijn tweetjes hebben we al heel veel voorstellingen en televisie gemaakt, toch blijven we elkaar inspireren. We zien elkaar vrijwel elke dag. En anders bellen we. Ik vind het een grote rijkdom dat we steeds samen nieuwe dingen kunnen bedenken. Dat geeft me ook een gevoel van onafhankelijkheid. Als ze me bellen voor tv-rollen of films is dat geweldig, maar ik hoef nooit bang te zijn dat ik geen werk heb. Want de basis is mijn theaterwerk met Plien. Dat is een veilig houvast.”

IN HOEVERRE ZIJN JOUW OUDERS EEN VOORBEELD?

“In bijna alles. Ik ben opgevoed met veel vrijheid en eigen verantwoordelijkheid. Dat krijgen mijn eigen kinderen ook. Ik mopper hooguit als ze hun rommel overal laten slingeren, maar daar heb ik zelf ook een handje van. Mijn moeder was wat strenger dan ik ben, maar verder ben in alles een kopie van haar.”

WAT DOE JE ANDERS DAN JE OUDERS?

“Mijn ouders werkten altijd. Mijn vader stond overdag voor de klas en gaf ’s avonds cursussen. Of hij was aan het regisseren. Mijn moeder regisseerde vrijwel elke avond. Was het niet in Schagen, dan had ze wel een vereniging in de buurt. Als kind vond ik het helemaal niet leuk dat ze zo vaak weg was. Mijn kinderen mopperen ook als ik ’s avonds weg ben. Daarom hebben Plien en ik afgesproken dat we hooguit drie avonden per week voorstellingen spelen. En nooit in het weekend. Sommige theaters vinden dat raar, want het publiek koopt makkelijker kaartjes voor het weekend, maar wij vinden dat onze kinderen voorgaan.”

WAT MAAKT JE BOOS?

“Ik kan soms kwaad worden op mezelf omdat ik zo’n rommelkont ben. Overal laat ik dingen slingeren. En nog iets: ik baal ervan dat we geen winkel meer hebben in ons dorp. De familie die de dorpssupermarkt runde, werkte keihard. Ze konden rondkomen, omdat ze ook de catering bij feestjes regelden, maar toen dat door corona wegviel, redden ze het niet meer. Voor de boodschappen moeten we nu naar De Rijp. Dat is vlakbij, maar ik mis de buurtwinkel als trefpunt van gezelligheid en verhalen.”

WAT MAAKT JE BLIJ?

“Mooie voorstellingen. Wat Alex Klaasen in het theater doet, vind ik geweldig. Ook mijn kinderen maken mij blij.  Op mijn verjaardag had ik wat vrienden uit het vak uitgenodigd. Als ik dan zie hoe ze alle drie de verhalen van die theatermakers opzuigen, ben ik hartstikke blij. Ook na een rondje winkelen had ik laatst zo’n blij momentje. Toen liep ik achter ze aan en zag ik ze alle drie arm in arm naar de auto lopen. Zo leuk! Mijn moederhart glom van trots.”