Bekende NH'er: Van bouwval naar woondroom

Even voorstellen: Saskia Weerstand: bekende stem, bekend gezicht. Ze is 38 jaar en werkt als tv-presentatrice en podcastmaker. Zo praat ze in de podcast Moeders of Loeders luisteraars bij over haar leven met haar man Sybren en vooral over hun zoontjes Jeppe en Moos van zes en vier jaar. Eerst heeft ze een nieuwtje: “Begin 2025 verwachten we gezinsuitbreiding.” Saskia vertelt haar verhaal in het huis dat ze in 2022 kochten: een twee-onder-een-kapwoning in het hart van Castricum, een pand met een geschiedenis van honderd jaar. “De sfeer en de plek zijn voor ons goud waard. Een huis dicht bij het strand en het bos was altijd onze droom. Die droom konden we waarmaken omdat we ons huisje in Amsterdam goed konden verkopen. Dat woninkje in Amsterdam Oost was 70 vierkante meter en had een paar kleine kamertjes. Veel te klein met twee kinderen. Maar het was wel het financiële fundament voor het huis waar we daarna in eerste instantie naartoe verhuisden en dus uiteindelijk voor het huis waar we nu wonen: dat is twee keer zo groot en heeft ook nog een heerlijke ruime tuin.”

HAAR GEBOORTEHUIS

Straks meer over de bouwavonturen, het sloopzweet en de dagdromen rond hun huis. Eerst vertelt Saskia over haar eigen woongeschiedenis. “Mijn wieg stond in een enorm huis met twaalf slaapkamers in Blokzijl, in Overijssel. Ik ben de jongste van een gezin met drie kinderen. We woonden in de pastorie van de kerk waar mijn vader dominee was. Een statig huis, maar verre van praktisch. Voor ons vijven was het veel te groot. Van die twaalf slaapkamers gebruikten we er maar een paar. Al die ruimte betekende ook veel schoonmaakwerk. Het huis was oud en tochtig, dus in de winter was het binnen niet warm te stoken. Dan was het er zó koud dat ik zes weken bij mijn oma en opa logeerde om een beetje door te warmen.”

DE HUIZEN VAN HAAR JEUGD

“De jaren van mijn schooltijd heb ik doorgebracht in Deinum, bij Leeuwarden. Daar woonden we in een twee-onder-een-kaphuis. Een gezellige plek. Van dat huis herinner ik me vooral de geborgenheid. Het was niet groot, maar iedereen was er welkom. Later begon mijn vader een jachthaven in Sneek. Ons huis daar was nog niet klaar, zodat we tijdelijk een paar maanden in een caravan hebben gewoond. Ik vond het wel avontuurlijk, maar mijn moeder vertelde later dat ze dat een lastige tijd vond. Kamperen is leuk, maar maandenlang met drie kinderen improviseren rond een klein gasstelletje, was voor haar een zware beproeving.”

HAAR STUDENTENHUIZEN

“Ik studeerde media en entertainment. Eerst in Leeuwarden, later in Utrecht in een huis met andere studenten. Het was er erg gezellig, maar niet altijd even schoon. In Utrecht zaten we weleens met een heel stel te eten terwijl de muizen over het aanrecht liepen en de restjes uit de pannen aten. Nu zou ik dat verschrikkelijk vinden, maar in mijn studententijd stond gezelligheid voorop. Bij een stage in Kopenhagen leerde ik Sybren kennen. In 2016 zijn we getrouwd.”

HAAR EERSTE KOOPHUIS

“Na mijn opleiding deed ik de BNN University. Daar kreeg ik de kans om praktijkervaring op te doen in Hilversum. Ik zat een paar jaar bij de radio en stroomde bijna vanzelf door naar de televisie. Dankzij mijn werk bij de omroep konden we ons eerste eigen huis kopen, in Amsterdam-Oost. Het was klein, maar had wél een tuintje. Toen onze tweede in aantocht was, werd het huis toch te klein. We wilden ruimte. En een lekkere ruime tuin.”

HAAR EERSTE GROTE HUIS

“We vonden een huis in Graft, bij Alkmaar. Een idyllisch dorpje. Een flink huis was het, met 250 vierkante meter woonruimte en een grote tuin. Heel enthousiast sloegen we aan het verbouwen, tot het echt ons droomhuis was. Maar de verf op de laatste plint was nog niet droog, toen we beseften dat het tóch niet onze plek was. Het huis was prima en de buurt was goed, maar Graft was ons te stil. We misten de reuring en de winkels. Het was zó rustig dat we er onrustig van werden. Daarom gingen we toch weer op zoek naar wat anders. Het was intussen 2022 en de woningmarkt had de zoveelste piek bereikt. Het pluspunt was dat we daardoor ons huis in Graft goed konden verkopen. Maar het nadeel was dat het lastig werd om een ander huis te vinden. Alles wat te koop stond, leek bijna onbetaalbaar. Of het werd zó weer overboden, waardoor we weinig kans maakten.”

HAAR HUIDIGE HUIS

“Na lang zoeken vonden we deze plek in Castricum. Het leek een beetje een spookhuis en het stond al een tijdje te koop. Daarom twijfelden we of we moesten toehappen. Toch deden we het. Niet alleen omdat het te betalen was, maar vooral omdat het huis een goede sfeer heeft. En omdat Castricum zo fijn is. We houden van het strand en het bos en er zijn hier gezellige winkels en koffiezaakjes. Ook kun je zó met de trein naar Amsterdam. Voor de kinderen is het handig dat ze dichtbij naar school kunnen, ook als ze straks naar het middelbaar onderwijs gaan. Eigenlijk heb je hier alle ruimte en rust van het dorp en tegelijk de pluspunten van de stad.”

ZWAAR VEROUDERD

“Maar het vergde nog heel wat voor ons huis écht bewoonbaar was. Er was dertig jaar niks aan gedaan. Het dak lekte op vier plaatsen, de ramen lieten vocht door en de muren waren vochtig. Het tochtte aan alle kanten en de keuken en de badkamer waren zwaar verouderd. De douche had nog bruine tegeltjes en een ouderwetse wasbak. Nou, dan weet je het wel." “Omdat we ons geen dubbele lasten konden veroorloven, zijn we er tóch meteen in gaan wonen, terwijl het dus van onder tot boven nog helemaal verbouwd moest worden. Dat betekende bijna twee jaar kamperen in ons eigen huis.”

IN DE STOFWOLKEN

“Eerst hebben we een paar kamers beneden opgeknapt, zodat we konden douchen en slapen. Daarna deden we alles stapje voor stapje. Het sloopwerk deed Syb zelf. Alle vloeren en binnenmuren moesten eruit. Daarna begon het opbouwen en het isoleren. Daarbij hebben we hulp gehad van ervaren bouwvakkers. Zij zetten er een nieuw dak op en bouwden een stuk aan het huis. Achteraf gezien was het veel meer werk dan we hadden ingeschat. Als we dachten: dat hoekje is met een likje verf wel klaar, moest er vaak toch weer meer gebeuren. De combinatie van wonen en verbouwen tegelijk was érg improviseren. Vooral toen ze boven aan het werk waren en we daardoor beneden in de stofwolken zaten. Daarop zijn we naar onze camper gevlucht en hebben we daar ruim een half jaar gewoond. Toen kampeerden we niet meer in ons eigen huis, maar ervóór. Inmiddels is het huis bijna klaar En wat zijn we er blij mee! Het is echt een droomplek geworden, al staan er nog wel wat kleinigheidjes op ons verlanglijstje.”

Je vertelde dat je vroeger met je ouders ook tijdens een bouwklus tijdelijk kampeerde. Lijk je op hen?

“In dat opzicht zeker. Net als mijn vader en moeder ben ik optimistisch en zie ik er niet tegenop om te improviseren. Ook toen we tijdens onze verbouwing tijdelijk in ons tuinhuis moesten douchen. Die flexibiliteit heb ik echt van mijn ouders meegekregen. Net als mijn ouders voeden wij onze kinderen op met positiviteit, vertrouwen en aandacht. Daarbij hebben we het geluk dat we veel thuis kunnen werken en onze eigen tijd kunnen indelen. Ik kan de kinderen meestal zelf naar school brengen en weer ophalen.”

Waarin verschil je van je ouders?

“Zij zijn van de structuur en het plannen. Ik ben een chaoot. Een planning is voor mij niet meer dan een richtlijn waar je van mag afwijken. Bij deze verbouwing was dat mijn redding, want als we deadlines en een planning hadden gehad, hadden we die nooit gehaald. Door te improviseren hielden we het hoofd koel.”

Is Castricum als woonplaats handig voor je werk?

“Ja, met name vanwege het station. De opnamen van Campingtijd zijn vooral in het buitenland. Met de trein ben je vanuit Castricum zó bij Schiphol. De podcast nemen we in Amsterdam op. Dat is ook prima te doen. Verder werk ik zoals gezegd veel thuis. En dan is het extra fijn om zo’n lekkere plek te hebben.”

Wat maakt je blij?

“Ik word heel gelukkig als we met de kinderen naar het strand of het bos gaan. Als we zo’n middagje afsluiten met een lekkere pannenkoek, is mijn dag compleet.”

Wat maakt je boos?

“Het klinkt misschien als een cliché, maar ik word verdrietig van onrecht. Vluchtelingen die jaren moeten wachten op een beslissing of ze mogen blijven of niet, oorlogen waarbij onschuldige kinderen het slachtoffer worden en lieve mensen die uit het niets doodziek worden… Die dingen kunnen mij van binnen in verwarring brengen.”

Wat is je toekomstdroom?

“Lekker werken en veel genieten met man en kinderen. Ik hou ervan om met ons gezin en vrienden rond onze keukentafel plannen te maken.”

PASPOORT

Saskia Weerstand (1986) was op de radio te horen bij NPO 3FM. Ook dankt ze haar bekendheid aan tv-programma’s als Zapplive, Willem Wever en Campingtijd. Daarnaast maakt ze met collega Rebecca Boektje de populaire podcast Moeders of Loeders. Ze woont met haar man en hun twee zoontjes in Castricum.