Roxane Knetemann: 'Je eigen koers varen'

Altijd weer die naam. Als je wielerprof bent en Knetemann heet, schept dat verwachtingen. Dat heb je, als je de dochter bent van wielerlegende Gerrie Knetemann. “Zodra ik ergens met mijn fiets aan de start verscheen, ging het publiek er vaak al vanuit dat ik wel even zou winnen. Ik was toch de dochter van de wereldkampioen?’’ Heeft ze het over een rondje fietsen, zegt ze: “Even de benen losgooien.’’ Begint ze te praten komt er een stroom van woorden los. Precies zoals haar vader royaal met zinnen strooide.

Roxane Knetemann is de jongste van de drie kinderen van wielerheld Gerrie Knetemann en zijn vrouw Gré uit Krommenie. Vader Gerrie won in zijn loopbaan onder meer de wereldtitel, tien etappes in de Ronde van Frankrijk en Parijs-Nice. Naast het peloton was ‘De Kneet’ vanwege zijn creatieve taalgebruik een graag geziene gast op radio en televisie. Denk aan zijn vondsten als ‘doorkachelen’ en ‘opgebaard over de meet komen, nadat je je het snot voor de ogen hebt gereden’ en Knetemann lijkt weer voorbij te fietsen. Zijn vrouw Gré werkte jaren in de slagerij van haar familie en was als twintiger ook actief in de wielersport. Zo pakte ze in 1973 de zilveren medaille bij het Nederlands Kampioenschap op de weg.

‍

‍

‘MET DE FIETS NAAR SCHOOL VOND IK AL VERVELEND’

Thuis in Krommenie hingen de medailles van haar ouders aanmoedigend in de gang, maar toch was het niet vanzelfsprekend dat dochter Roxane voor de wielersport koos. “Als kind reed ik paard, zat ik op atletiek en tenniste ik. Wielrennen? Ik dacht er niet aan. Met de fiets naar school vond ik al vervelend.’’ Dat veranderde toen ze met haar ouders naar een baanwedstrijd ging. “Het wedstrijdverloop was zó spannend dat ik onderweg in de auto naar huis aan mijn ouders vertelde dat ik dat ook wel zou willen doen. Zij dachten dat het mijn zoveelste bevlieging was en hielden de boot eerst af, maar toen ik het na een paar maanden nog over fietsen had, mocht ik aan een baantraining meedoen.’’ Ze was toen dertien jaar. Al snel won ze de ene na de andere wedstrijd en legde ze de lat steeds hoger. Soms té hoog, weet ze achteraf. “Ik was zó gefocust op winnen, dat ik vaak vergat om er plezier in te hebben.’’ Het plotselinge overlijden van haar vader haalde haar uit balans. Gerrie Knetemann kreeg een hartaanval bij een fietsrondje in de duinen bij Schoorl en overleed ter plekke. Rouw dwarsboomde daarna de ambities van zijn dochter.

LACHEND OP DE FIETS EN LACHEND VAN DE FIETS’

Het werd beter toen ze in 2008 een relatie kreeg met baanwielrenner Wim Stroetinga. “Ik fietste soms met hem mee als hij ging trainen. Dan zag ik dat hij lachend begon en ook weer lachend van de fiets stapte. Dat zette me aan het denken: ik moest er gewoon meer plezier in krijgen en me niet alleen maar focussen op de prestatie.’’ Een succesvolle sportcarrière volgde. Op haar 24ste tekende ze haar eerste profcontract bij de Rabobankploeg. In datzelfde jaar haalde ze ook de propedeuse van haar opleiding pedagogiek. Daarna zette ze haar studie even op de rem om zich helemaal te richten op het wielrennen. Het resultaat was een profcarrière van acht jaar, waarin ze meerdere WK-medailles op de ploegentijdrit won en individueel indrukwekkende prijzen bij elkaar reed op internationaal niveau. Inmiddels heeft ze haar studie afgerond en zette ze een punt achter haar wielerloopbaan. Ze gaat aan het werk voor TalentNED, een organisatie die jonge sporttalenten ondersteunt bij hun ontwikkeling. “De lijntjes van ervaring als topsporter en mijn studie pedagogiek komen daar bij elkaar. Door mijn achtergrond weet ik dat succes niet alleen het resultaat is van hard trainen. Geleidelijke ontwikkeling is belangrijker dan direct presteren. Met TalentNED richten we ons op schaatsen en mountainbiken. De wielerploeg is een nieuwe tak. Ik word koerscoach voor het wielerteam en pedagoog voor de hele ploeg.’’

‍

TOCH WEER TERUG IN HET WIELRENNEN DUS. WAT MAAKT FIETSEN ZO LEUK?

“Fietsen brengt rust in je hoofd. De wind die in je gezicht blaast, roept positieve gevoelens op. Met de fiets kom je op plekken waar je met de auto nooit komt. Kleine landweggetjes en natuurgebieden, bijvoorbeeld. En het voordeel boven wandelen is dat je op de fiets zo veel verschillende landschappen ziet. Zó zit je in de polder, zó zit je in de bossen en de duinen.’’

WAT ZIJN JE FAVORIETE RONDJES IN NOORD-HOLLAND?

“Vanuit Krommenie fietste ik vaak met mijn vader via Alkmaar naar Egmond. Daar gingen we de duinen in, richting Schoorl en Bergen. Ook gingen we vaak naar het kopje van Bloemendaal. En denk maar niet dat we onderweg stopten voor appeltaart. Nee, we trapten door tot we weer thuis waren. Daar wachtte mijn moeder dan met een kop thee. Nu fiets ik nog regelmatig langs de kust of door de Wormer. Mijn broer woont daar, dus ik heb een koffie-adresje.’’

WAT ZIE JE ALS HET HOOGTEPUNT VAN JOUW CARRIÈRE?

“Dat ik alles heb geprobeerd wat erin zit. Ik ben vooral trots dat ik acht jaar prof ben geweest. In die tijd mocht ik drie WK’s rijden voor de nationale ploeg. Het vrouwenwielrennen zit op een hoog niveau. Dus dat ik voor zo’n nationaal team mocht rijden, vind ik iets om trots op te zijn.’’

IN HOEVERRE ZIJN JE OUDERS EEN VOORBEELD?

“Die bewijsdwang van mij komt ergens vandaan, natuurlijk. Mijn vader en moeder leerden me om nooit op te geven en het beste uit mezelf te halen. Het zit in mijn opvoeding om er helemaal voor te gaan als je iets wilt bereiken. Mijn ouders hebben me altijd ontzettend gestimuleerd. Ik kreeg alle kansen. Eerst zat ik op het vmbo en probeerde ik de havo. In die tijd overleed mijn vader en zat ik niet lekker in mijn vel. Toen de havo daarom niet lukte, deed ik een opleiding voor schoonheidsspecialiste. Later stimuleerde mijn moeder me om tóch de havo af te maken. Bij het volwassenenonderwijs haalde ik uiteindelijk mijn diploma, zodat ik later pedagogiek kon studeren. Achteraf ben ik heel blij dat mijn moeder me daarin een duwtje heeft gegeven.’’

WAT DOE JE ANDERS DAN JE OUDERS?

“Ik ben veel impulsiever dan zij. Zij konden eeuwen wikken en wegen voor ze een knoop doorhakten. Ik kies op mijn gevoel en doe dat snel. Ook over belangrijke dingen als een nieuwe baan of een ander huis, dachten zij heel lang na. Wim en ik zijn veel impulsiever. Wij besloten meteen nadat we ons huis hadden gezien, dat we er wilden wonen. Na drie dagen was het geregeld en verhuisden we.’’

WAAROM KOZEN JULLIE VOOR DIT HUIS?

“Omdat het in het mooiste deel van Friesland staat, in Terwispel, vlakbij Drachten. Het is een vrijstaand huis aan de rand van het bos. Wim komt uit deze buurt. Hij is nu ploegleider bij een wielerploeg en heeft een baan als verkoper bij een fietsenzaak vlakbij. Het is hier een mooie omgeving om te fietsen en om met de hond de natuur in te gaan. Een ander groot voordeel van buiten wonen is dat we de radio thuis lekker hard kunnen zetten zonder dat iemand er last van heeft.’’

WAT ZIJN JE HOBBY’S?

“Ik hou van happy hardcore muziek. Daar word ik heel blij van. Ook kook ik graag en gaan Wim en ik graag uit eten. En dan lekker uitgebreid tafelen. De volgende dag fietsen we de pondjes er dan wel weer vanaf, want we gaan vaak een paar uur met de fiets het bos in. Sinds kort hebben we een nieuwe hobby, dat is onze hond Bliksem. Een Duitse staander van anderhalf jaar oud. Met haar volg ik trainingen om haar op te leiden tot jachthond. Dan kan ze straks met jagers mee om het wild op te halen.’’

WAT MAAKT JE BOOS?

“Mensen die zich neerleggen bij tegenslagen die op hun weg komen. Daar kan ik niet tegen. Als ik die klaagverhalen hoor, denk ik: probeer ervan te leren, pak je leven weer op en ga verder. Je bent toch de regisseur van je eigen leven? Dus hup, pak het stuur vast, kies je route en bepaal je eigen koers. Maar misschien heb ik makkelijk praten: ik heb van huis uit een rugzak met vechtlust meegekregen.’’

WAT MAAKT JE BLIJ?

“Wim natuurlijk. Als we samen door de natuur fietsen of lopen, haalt dat het beste in ons allebei naar boven. Ook ons huis en de plek in het groen kunnen mij blij maken. Als de vogels in het bos ons ’s morgens wakker fluiten, heeft de dag al een gouden randje voordat hij begonnen is.’’

‍

OVER ROXANE KNETEMANN

‍Roxane is op 1 april 1987 geboren. Ze is de dochter van oud-wielrenners Gerrie Knetemann en Gré Donker. In oktober 2009 werd ze met 33 punten Nederlands kampioen op de puntenkoers en in 2012 herhaalde ze deze prestatie. Op 30 december 2012 werd ze samen met Marianne Vos Nederlands kampioen op de baan in de discipline koppelkoers. In 2011 reed ze voor de nieuwe vrouwenploeg Skil-Koga en in 2012 stapte ze over naar Rabobank. Eind 2019 sloot ze haar carrière af na de Boels Ladies Tour en het criterium van Assendelft. De ex-wielrenner is tegenwoordig pedagoog en koerscoach bij TalentNED.