Gelukkig met wat er is

Theo Blauw werd in 1935 geboren in een stolpboerderij aan de Westeinderweg in Wognum. Hier woont hij nog altijd. Een leven lang was hij druk met de melkveehouderij en vrijwilligerswerk in het dorp. Nu komt Theo nog maar zelden buiten. “Maar het gaat goed, hoor. De meeste mensen op straat groeten me nog.”

Met licht gekreun staat Theo op van zijn houten keukenstoeltje. Een sta-op-stoel wil hij niet. Is dat eigenwijsheid of heeft hij het niet nodig? “Ik denk het laatste”, glimlacht hij veelzeggend. Theo schenkt koffie in de kleine keuken. Hier geniet hij dagelijks urenlang van het uitzicht. “Met  één oog, want het andere is een beetje stukkig. In het ziekenhuis weten ze het niet. Daar kijken ze langer naar hun scherm dan naar mijn oog, haha!”  

GEEN TREKKERS, WEL PAARDEN  

Een man met een bruine hond wandelt voorbij. Aan de overkant haalt een boer kuilgras binnen. Vertrouwd tafereel. Van jongs af aan hielpen Theo en zijn broer Jan hun vader in de melkveehouderij. “Zo ging dat. Je ging maar aan het werk. We hadden nog geen trekkers en machines. Wel paarden, koeien, schapen en veel land. Akkerbouwers  gebruikten dat. Wij hielpen vaak met rooien. Zo verdienden we overal  wat geld mee.”  

VADER EN MOEDER VERZORGD  

Theo had twee broers en drie zussen. Broer Jan en Theo bleven altijd  bij vader en moeder in de boerderij wonen. Vader overleed in 1960, moeder in 1992 na een ziekbed. Theo en Jan verzorgden haar tot de laatste adem. “Maar het boerenwerk ging ook gewoon door. Daarom  had ik touwtjes gespannen van haar slaapkamer naar belletjes in de koegang en de boet. Er stond altijd iemand snel naast haar bed.”  

ABRUPT EINDE VAN BEDRIJF

Door een denkfoutje stopte Theo op zijn 63ste abrupt met het bedrijf. “Ik had gehoord over een vergoeding als je eerder stopte. Achteraf  bleek dat ik er niet voor in aanmerking kwam. Toen moest ik nog  twee jaar overbruggen. Ik zag er ook slecht uit toen, hoor!”, lacht Theo smakelijk. Hij vertelt verder: “De melkrijders wisten niet wat ze hoorden. Van de ene op de andere dag zei ik: ’t is mooi weest, vandaag ben je voor het laatst.”

‍

GRAFDELVEN, REIKI EN KOOKLES

Een handelaar kocht de koeien op. Spijt heeft Theo daar nooit van gehad, dat zit niet in zijn karakter. Hij besloot zich nuttig te maken voor de gemeenschap. Grafdelven bij de kerk, tuinieren bij het Huis van Oud, chauffeuren voor Lindendael, boeren helpen met seizoenswerk. Hij volgde zelfs een cursus reiki en ging op kookles. Nog altijd bereidt hij zijn eigen warme maaltijden, ‘tussen de middag’, op het oude elektrische fornuisje.  

KRUIWAGEN ALS ROLLATOR

Theo krijgt hulp van de thuiszorg, buren, een neef en een nicht. Al zijn broers en zussen overleefde hij. Een eigen gezin heeft hij nooit gehad. “Ik was altijd wat verlegen. Van kinderen kwam het dus nooit: daarvoor moet je met z’n tweeën zijn, geloof ik.” Buiten komt hij alleen nog als hij iets echt wil hebben. “Maar hier is niks vlak. Daarom pak ik  liever de kruiwagen dan de rollator. Dat gaat stapje voor stapje, maar daar kan wel veel in.”  

LEKKER BLIJVEN KOETELEN

Het wereldje van de eens zo actieve Theo is klein. Hij berust erin. Daardoor geniet hij oprecht van alles wat hij door het keukenraam  ziet. “Het nieuws volg ik niet en ik mis het niet. Ik trek me weinig aan van anderen en ik leef met de dag. Eigenlijk zoals ik altijd al deed. Mooi overzichtelijk. Ik heb gedaan waarvan ik dacht dat het goed was. Toekomstplannen? Gewoon zo door blijven koetelen. Tot het end. Op deze plek. Kijk, daar heb je die man met de bruine hond weer.”

STOLPBOERDERIJ MET HOGE  CULTUURHISTORISCHE WAARDE

Regelmatig kloppen er mensen bij Theo aan met de vraag of zij meer mogen weten over zijn West-Friese stolp. Niet verwonderlijk, want de authenticiteit spat ervan af. Vermoedelijk is de stolp gebouwd tussen 1607 en 1630. Door de eeuwen heen is het verschillende keren grondig verbouwd. De laatste aanpassing aan de stolp dateert uit 1984, toen de hooideuren zijn verhoogd. Van binnen zijn talloze originele sporen van vroegere  constructies te zien. Het interieur is bijna antiek. In de dubbele bedstee in de stal, dicht bij de schouw, sliep Theo als kind. De keuken in de huidige staat, waar hij nu het liefst  is, dateert uit 1948. De grote, open zolder heeft deels een dubbele laag. Tijdens de Tweede Wereldoorlog verbleef hier een onderduiker. ‘Deze stolp, schuur en erfinrichting zijn een tijdsdocument van bijna 400 jaar’, aldus een bouwhistorisch rapport uit 2018.

‍

‍

‍