Carry Slee komt tot bloei in Bergen

‍Ieder woord zet ze met pen op papier. Carry Slee is een van de meest succesvolle schrijvers van ons land. Van haar boeken werden ruim vijf miljoen exemplaren verkocht. Wie ze niet las, kent de verhalen uit de bioscoop, want haar boeken werden ook verfilmd. Jarenlang droomde ze ervan om in Bergen te wonen. ,,Pas toen ik succes kreeg met mijn werk, konden we het betalen.’’ Ze hóórt er, zegt ze. ,,Bergen is een dorp vol verhalen. Voor een schrijfster is dat goud waard.’’‍

Met een glimlach vertelt ze over de dag dat ze naar Bergen verhuisde. Samen met haar vriendin Elles en hun dochters reed Carry Slee achter de verhuiswagen aan. ,,Toen we het plaatsnaambordje van Bergen passeerden zei ik: ‘Zo, we zijn er. En ze krijgen me hier nooit meer weg’.’’ Zo is het gegaan. Ze kwam om nooit meer te vertrekken. Waarom haar hart klopt voor Bergen? Thuis, aan de eettafel, somt ze de pluspunten van het dorp op: ,,Je zit hier tussen de bomen, de duinen en het strand. In het centrum heb je overal leuke eethuisjes en koffietentjes. Maar het belangrijkste vind ik de geweldige sfeer hier. Dat komt omdat de mensen in Bergen kunstzinnig, ondernemend en ruimdenkend zijn.’’

‍

‍

DROOM

Een huis in Bergen was jarenlang haar droom. Toen ze 45 was, kwam die droom uit. Als een happy end in haar eigen verhalen. Maar daar gingen - net als in haar boeken - wel wat hoofdstukken aan vooraf: Carry en Elles zijn samen sinds ze elkaar in 1975 als studenten ontmoetten in Utrecht. Ze kregen twee dochters. In die tijd werkte Carry voor drie dagen per week als dramadocente. Elles had voor twee dagen per week een baan bij een culturele instelling in Den Helder. Na lang rekenen en sparen, kochten ze een vakantiehuisje bij Schoorldam. ,,Meer konden we niet betalen. We woonden daar het hele jaar, met zijn vieren. Het was klein, maar heel gezellig. De schapen liepen tot onze voordeur.’’

Ze namen financieel een groot risico toen Carry haar baan opzegde om schrijfster te worden. ,,Of we van de boekenopbrengst de hypotheek nog wel zouden kunnen betalen, was nog maar de vraag. De eerste tijd moesten we heel zuinig aan doen. We kochten boodschappen uit de aanbieding en kleding in de uitverkoop. Die eerste winter droegen Elles en ik dezelfde jas. Dat kon omdat we op verschillende dagen werkten. Pas toen mijn boeken stapje voor stapje beter gingen verkopen, konden we ons een echt huis veroorloven.’’

Na tussenstappen in Warmenhuizen en het hart van Alkmaar, kwam de droom om naar Bergen te verhuizen steeds dichterbij. ,,In onze Alkmaarse tijd woonden we in gedachten eigenlijk al in Bergen. Als we vrij waren, wandelden we door het dorp en de duinen. Of we namen een kijkje bij Museum Kranenburgh. Zelfs onze boodschappen haalden we toen al in Bergen. Dat was puur uit behoefte om hier te zijn. Omdat we ons er zo thuis voelden.’’

WITTE VILLA

Intussen groeide de naam van Carry Slee uit tot een begrip bij lezers, boekwinkels, bibliotheken en scholen. Ze werd een succesvolle schrijfster. Eerst met kinderboeken, later ook met literatuur voor volwassenen. Dus zodra de boekverkoop het toeliet en ze wat ruimer in hun geld kwamen te zitten, kochten ze hun eerste huis in Bergen: een rijtjeswoning. ,,We waren dolgelukkig. Een paar jaar daarna kregen we de kans om het huis van de buren erbij te kopen. Dat werd mijn kantoor.’’ Weer later verhuisden ze naar een witte villa in het hart van het dorp. ,,Wij houden van verhuizen. Een nieuwe plek inspireert ons.’’ Daarom vonden ze het heerlijk om vorig jaar een nieuw, modern huis met een rieten kap te laten bouwen aan de rand van Bergen. Daar kijken ze uit over de polder richting Alkmaar.

Wat betekent thuis voor jou?

,,Lekker samen met Elles een glaasje wijn drinken, een beetje praten en misschien samen naar een tvserie kijken. Wie mij niet kent, verwacht misschien dat ik ’s avonds dikke boeken zit te lezen, maar dat doe ik zelden meer. Vroeger wel, maar als ik nu een hele dag heb geschreven heb ik geen behoefte meer aan nog meer letters en woorden.’’

VISITE

Hoe zit een doorsnee dag van jou eruit?

,,We zijn ochtendmensen. Meestal staan we vroeg op en lopen we om acht uur al met de honden door het bos. Dan praten we samen over het boek waar ik aan werk. Elles denkt altijd mee over de verhaallijnen. Zij kent de hoofdpersonen net zo goed als ik. Thuis ga ik aan het werk in het schrijfhuisje dat in de tuin staat. Die afzondering heb ik echt nodig om me te concentreren. Twee dagen per week passen we op onze kleinkinderen. Die willen lekker ravotten en lawaai maken. In mijn schrijfhuisje kan ik dan ongestoord doorwerken.’’

,,Elles haalt de boodschappen en kookt meestal. Zij regelt de contacten met de buitenwereld. Ik kom alleen de deur uit om met de honden het bos in te gaan. Bij die wandelingen kom ik altijd mensen tegen. Dan maak ik een praatje en hoor ik wat er leeft in het dorp. Ook ontmoet ik vaak bekenden als we uit eten gaan. Daar hou ik erg van. ’s Avonds ben ik meestal gewoon thuis. Dan mediteer ik vaak om tot rust te komen. We zijn geen types om visite te vragen of gasten uit te nodigen. Liever zitten we gezellig met elkaar en gaan we lekker op tijd naar bed.’’

REIZEN

Wat is je favoriete vakantiebestemming?

,,Mijn eigen huis en ons huisje op de Veluwe. Dat ligt zo afgelegen dat je mobieltje er niet eens bereik heeft. Daar geniet ik van de vogels en de reeën die je in de vrije natuur ziet. Meer hoef ik niet. Ik ben helemaal geen vakantieganger. Elles houdt van reizen. Ik niet. Zij heeft in haar eentje de halve wereld gezien. Ik blijf liever thuis en ga wel in mijn hoofd op reis.’’

Wat zie je als het grootste succes van jezelf?

,,Mijn doorbraak. Ik vond het geweldig toen mijn naam vanuit het niets bekend werd en mijn boeken een succes werden. Dat kwam niet alleen door mijn verhalen, maar ook door de mooie illustraties van Dagmar Stam en het promotiewerk van de uitgever. Wat was ik trots! Ook vond ik het een mijlpaal dat ik de Kinderjury-prijs won voor mijn boek ‘Spijt’. Dat is een boek over pesten, met een gedurfd einde. Aanvankelijk had de organisatie het niet op de groslijst gezet, waarschijnlijk omdat ik in de jaren daarvoor al genoeg prijzen had gewonnen. Maar ik baalde dat het niet genomineerd was, omdat ik het zelf zo’n goed boek vond. Ik had er zo mijn nek voor uitgestoken! Uiteindelijk riepen kinderen het boek toch uit tot winnaar en kreeg ik de Jonge Juryprijs voor ‘Spijt!’. Dat vond ik zo’n overwinning!’’

RUZIES

Wat maakt je boos?

,,Onrecht. Daar word ik heel boos van. Als ik lees dat er kinderen ons land worden uitgezet, springen de tranen soms in mijn ogen van kwaadheid. Dan denk ik: waarom doen mensen dit elkaar aan? Ik kan niet begrijpen dat je een kind uit zijn vertrouwde omgeving durft weg te halen met het excuus dat de regels nu eenmaal zo zijn.’’ ,,Verdriet van kinderen maakt me ook heel treurig. Zelf had ik het vroeger thuis niet zo leuk. Mijn ouders hadden een slecht huwelijk. Als kind vluchtte ik daarom graag in mijn fantasie. Zo sloot ik me af voor hun ruzies en het ijzige zwijgen dat er vaak op volgde. Dan ging ik verhalen verzinnen om mezelf een andere wereld binnen te loodsen. Dat is een goede stimulans geweest voor mijn schrijfwerk, maar ik gun andere kinderen een gezelliger jeugd.’’

Wat maakt je blij?

,,Gesprekken met onze kleinzonen. Zij leren me te relativeren. Als ik denk dat iets heel belangrijk is, kan een opmerking van die jongens dat heerlijk onderuithalen. Ik geniet ook altijd als ze ondeugend zijn. Qua opvoeding is het natuurlijk helemaal verkeerd als oma lacht om iets dat niet mag, maar ik geniet van die kleine, stoute dingen.’’

VOEDSELBANK

Heeft het succes je veranderd?

,,De bevestiging van het publiek heeft me gelukkig gemaakt. Dat zo veel mensen mijn boeken lezen, is goed geweest voor mijn zelfbeeld. Ook mijn financiële onafhankelijkheid vind ik prettig. Dat je het leven kan leiden dat je zelf wilt, is heerlijk. Vooral als je bedenkt dat we het thuis vroeger echt niet breed hadden. Maar van binnen ben ik niet veranderd door het succes. Ik ben nog altijd een kind van het volk en zal me ook altijd verbonden voelen met mensen die het financieel niet zo goed hebben. Want we zijn wel een rijk land, maar ik sta er heel nadrukkelijk bij stil dat er ook mensen in de rij staan bij de Voedselbank.’’

Staat er nog iets op je verlanglijstje?

,,Nee. Ik heb niks nodig. Ik ben ook helemaal niet van de spullen. Dat is het voordeel van vaak verhuizen: je doet steeds meer weg. Elles en ik zijn nu 45 jaar samen en we zijn zes keer verhuisd. Dat wordt dan steeds makkelijker.’’

We hebben het nog even over Bergen. Opeens bedenkt ze nog een paar grote pluspunten van het dorp: ,,Onze dochters wonen hier. Het is zo heerlijk om ze dichtbij te hebben. En straks komt mijn zus hier ook naartoe. Ze is 72 en heeft bijna haar hele leven een yogastudio in Drenthe gehad, maar binnenkort verhuist ze ook naar Bergen. Gezellig toch?’’

Paspoort van Carry Slee

Carry Slee (70 jaar) groeide op in Amsterdam. Ze schreef meer dan zeventig boeken, waarvan meer dan vijf miljoen exemplaren over de toonbankgingen. Met haar kinderboeken won ze negen keer de Prijs van de Nederlandse Kinderjury. In boeken als ‘Spijt!’ en ‘Afblijven’ belicht ze maatschappelijke thema’s als pesten, drugsgebruik en zelfdoding om die onderwerpen bij de lezers bespreekbaar te maken. Acht van haar boeken werden met succes verfilmd. Carry woont samen met haar vriendin in Bergen. Ze hebben dochters van 40 en 38 jaar, drie kleinzonen van een, vier en acht jaar. De schrijfster omschrijft zichzelf als ‘gevoelig, creatief, ondernemend, doortastend en trouw’.

‍